Bir düğümü çözer gibi
Bir yalnızlığı çözmeye çalışmak
Her şey ölmeyecek mi bir gün
Tüm yorgunluklar, uykusuzluklar, gözyaşları
Yalnızlığım da ölmeyecek mi
Paslandıkça soyunan ve soğuyan hayatımda

Taş plaklardan bir duvar örüyorum kendime
Kışıma hazırlık
Ezgilerden düş seddi

Unutmanın yasaklandığı bir odada tutsağım
Görevi başında bir cümleye tehditten
Ben istersem, yüreğini bir çırpıda siyaha bölerim dedi
Ben de dayanamadım
Noktanı elinden alırım, ucube kalırsın dedim
Sonra da seni silerim dedim
Silerim seni
Başka da bir anlatacağım yoktur sayın masal
Takdir sizin
Gereğim neyse düşünülsün lütfen

Yıllar yıllar sonra
Ocak ayının virane bir yerinde
Köhne köhne bakarken ben kederime
Onunla karşılaştım
Hiç değişmemişti
Avucunda üzmekten bitkin düşmüş bir hüzün
Hala karar verememiş uçurtmasını nereye uçuracağını
O yüzden canı acıyor hala bulutların
Sahi hiç değişmemiş yaprakların
Çapalanmaktan bezgin düşmüş toprağın
Ne ayrılıklar aktı değil mi o köprülerden

Olmuyor böyle
Artık sıkıntılarımı taşıyamıyorum rüyalarımda
Bir an önce uzaklık diyetine başlamam gerek
Ancak böyle atabilirim fazla yalnızlıklarımı
Giderek giderek
Daha fazla giderek zihnimden
Arkamda sedyelerde tarifsiz suskunluklarımla


Her veda
Er ya da geç
Bıraktığınız kıyıya çarpar yine
Dalgalar bunun için var

Ve son bir tarif benden sana
Büyük çığlıklar ek saksına
Her kaybolduğunda
Aslında bir parçan daha belirecek gün ışığıyla
Böyle böyle küçülecek çığlıkların
Böyle böyle seveceğiz kırmızılarımızdan sızan ürkekliğimizi

Ilık ılık bir itiraf akıyor yine yamacıma
Tüm bunları söyleten ve söyletecek olan bana
hep o gecelerin damıttığı harflerle kemikleşmiş
işte o hırçın ve yaralı bumeranglardır
Son-susluğuma attığım
son-susluğuma geri dönen


Oktay Coşar