5
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
2961
Okunma
Şimdi yüzlerce ceset taşıyorum içimin dehlizlerinde
Canımdan can çekilircesine
Etim tırnağımdan sökülüyor her gece
İşte yine yokluğunun uğultusu kemiriyor yüreğimi
Kulaklarımda hazin bir melodi çalkalanıyor
Nefesimi engelleyen bir yumruk yerleşti gırtlağıma
Uzun zamandır
Kendi sesime de öyle hasretim ki
Sorma!
Beynimde saklambaç oynuyor silüetin
Hergün ölüm kokan mektuplar asıyorum odamın tavanına
Aklımı tokatlıyorsun.
Çocukluğu zindanlarda esir kalmış göçebeye dönüşüyor ruhum
Boğazım düğüm düğüm
Yutkunamıyorum
Ağlayamıyorum
Konuşamıyorum!
Yalpalıyor adımlarım
Sana yürüyemiyorum artık.
Dünyanın göbeğine terk edip
Hangi mevsimde bırakmıştın ellerimi?
Saçlarımı en son ne vakit okşamıştın
Gecemi, gündüzmü
Ne zaman ölmüştün Anne!?
Öyle kimsesizim ki
Bir avluya terkedilmiş bebek kadar sahipsiz
Ruhumda berduş bir yalnızlık
Hüzünbaz ayrılıklar
Sonra bu verem eden şarkılar
Kanatıyor
Acıtıyor
Kahrediyor!
Avuçlarına bırakılmış nasıl bir külfettim ki
Züll gördün bu kadar
Haberin yok
Gökyüzümü ç/aldılar
Mavilerimi de gri’ye boyadılar.
Bütün annesizlerin hikayesinde olduğu gibi
Benimde kanatlarım kırdılar
Bundandır hep ezik satırları şiir sanıp sana adayışım Anne!...
Yüreği Sürgün//Kevser Baysal
Köln
5.0
100% (9)
Cevap Yaz