haberini aldım az evvel
soğumuş fincana yapışan telveden
hadi söyleyeyim sen sormadan
ızgaraya yapışmış gibi ter boşaldı ellerimden


biliyorum öldürecek bir gün beni bu sinerji
siperden boşalırca teyakkuz
ölüme kılıç çeken arbede
öyle dedi son mektubunu getiren postacı
seni unutmakmış adresim gayri
kuşlar uçurmakmış günlerce binlerce
böyleymiş kısmet
üzülmeyeymişim kalabalık yerlerde
kalbin benimleymiş ölünceye
beyazını almak gerekirmiş arada yaşamın
gömerlermiş kara haberleri beyaz güllerle



özlemek birtanem
unutmanın panzehiri
kime ne vakit değer bilemezsin
ki havaya sıkılan hesapsız kurşun
sadece gecelerini almazsın giderken
siyahla beyaz arası koca bir ömür
beni affet olur mu
seni özlemeyi unutamazsam eğer
unutma aşkının bir yerinde dursun




bir kandile üflemek değil mi yaşam dediğin
o kadar kısa o kadar redif
ve sevmek: tüm olasılıklara taammüden aşermek
daha iyi bir hayat verir mi
vakti gelince açmayı bilen çiçeklere
saksıların yerini değiştirmek
yine aynı gözler okşayacaksa
aynı eller sevecek



tamam anladım gerçekmiş
anladım bu kez çıkmış kurşun namludan
kuşlar havalanmış çoktan
gidiyorum işte
uzun uçuşlar yaptırmam artık sana
ben kısa yazarım
sen uzun anla/ağla


sözümde gözlerin
boğazımda nem
sazlar çalar mazide
yüreğimde ellerin


kavlimin seliyle
kalbimin sen’i
bir türlü biraraya gelemese de
ölene dek kalbim seninle



ToprağınSesi






.