Elimde bir bilet hayat peronundayım
son trenin gelmesine sanki daha çok vakit var
gözlerim çevremdeki insanlara takılıyor
sırtları kamburlaşmış pek çoğunun
yükleri benden de ağır.



Sessizce ilişiyorum bir banka
tıpkı hayatın kenarına iliştiğim gibi
yanımda hüzünleri doldurduğum valizim
benden de ağır kaykılıyor yanıma
düzeltecek takatim yok
olduğu yerde bırakıyorum düşlerim gibi yamuk.


hava soğuk
gün ayaza kesmiş
ellerim ceplerimi ısıtmıyor
hep ıslak kalmış çünkü
biletim cebimde mi diye kontrol ediyorum
bir zamanlar sevdiğim yar/in gözyaşları dolanıyor parmaklarıma
itiyorum öteye
acelem var uğraşamam yalan dolan yaşlarla
bileti kontrol edip tıkıyorum cebime.



hep mi saatleri kovalarız böyle
hep mi bir beklenti bağdaş kurar yüreğimizde.


yakama taktığım ümit çiçeğini
hışımla yere atıp eziyorum topuğumla
her zaman üç yanlış bir doğruyu götürmüyor işte
kimsenin kendine ayar çektiği bir doğrusu yok aslında
tek bir doğru var miadı dolmayan takvimlerde.




son dediğim nice trenlerini kaçırmışımdır ömrümün
bunu da bekleme zamanım geçecek
belkide beklemekten sıkılacağım her zamanki gibi
en fazla
elimi dudağıma götürüp bir veda öpücüğü yollarım




kaderin yeni oyunu asıl şimdi başlıyordur
kaçan her son tren
gelecek ilk trenin yolunu açıyordur
kim bilir.


Ayvazım DENİZ