0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
694
Okunma
Kasımdı,
dışarıda gözyaşlarını döküyordu gökyüzü.
Akustik şırıltılar boşalırken sokağımızda,
çırılçıplak hüzünler düğümlüyordu boğazımızı...
Kasımdı,
güzdü,
yapraklarını döküyordu sevdalarım.
Sararmış benzimden geriye kalan,
bir yığın yalnızlık, bir yığın hasret...
Kasımdı,
Vakit yürek yakan vakitti.
Aşk söyleniyordu açık radyolarda.
Ve ben;
Ayazın en yoğun halinde,
yüzünü dökmek için bekleyen bir gökyüzü sahnesinde,
hasrete söylüyordum türkülerimi...
AYAZ BARAN
(06.11.2010)
