Kar kokar tombul çocukların yanaklarında
Bahar yosun tutar bir annenin yüreğinde
Kuşlar ölüm dağıtır akla karşı
Rüzgar kimin göğsünden doğar bilen yok
İliklerine çiçeklerin

Haya ve renk
Çatlayınca dudakları yaklaşır iklimlerin
En uzak köşeşi de kırılmıştır kalbin
O bildik günlerin damarları tıkalıdır

Mevsimlerin ortasında yaşayanların elleri
Ölüme çağrılınca birden irkilir
Yaşadıklarını pazardan satanlar üşüyünce
Cumadan kalma esaretlere yaklaşırlar
Cuma esir kalmış kime ne
Fakat yalan denize dökülmez

Şehir ışıklarını gömmüştür
Yeni doğan çocukların kalbine
Kalem kumardan kalma kurşunla vurulmuştur
Divit elden
Çocuk dudaktan
Atılmıştır mezarlarına upuzun caddelerin
Perdeleri açık şehrin topuklarında misafir kuşlar
Karanlıklarla gelen başağrılarından
Boğulmaktadır yakası açık köpekler
Fakat yıldızları gökten çalan bellidir

Ve şehir ölüme karşı haykırarak yatak odalarına dalarken
Dökülen çocukların göğe bakışları gözlerden kaçmakta
Gözlerinde denizlerin uykusuzluğu
Baştan çıkarırken kadınları aynalara baktıkça
Mağaradan çıkan sokak yüzünü buruşturur
Çocuk aldanmış ödenek bitmiştir.