Ve yine yeniden kalem kağıtta
Münzevİ bin düşünüp bir konuşmakta...
Yazmayı özledim, şiirlerimde senden bahsetmeyi
Bir gece yarısında, senden ilham almayı bekledim.
Fotoğraflarına bakıp bakıp gülmeyi
Şiirlerimde senden bahsetmeyi erteledim
Kendimle ettiğim kavgalarda
Seni kısa bir süre unutuverdim.
Sana yazmayı bıraktım ama seni yazmayı bırakamadım.
Seni yazdım sıralara
Senin ismini kazıdım sıralara
Yazdıkça seni hatırlayayım diye
Adını kazıdım kalemimin başucuna

Denedim seni yazmamayı
İki ay sabredemedim
Seni unutmayı beceremedim,
Üstüne iki çay içip seni silmeyi
Öğrenemedim söz tutmayı
Seni kuşlara, ağaçlara anlatmayı
Dedikodunu yaptım günlerce,
Kendime anlattım, kendime ağladım.

Seni sevmeyi bıraktım mı bilmiyorum
Ama sayfalara seni yazmayı
Duvarlara seni yazmayı bırakmadım
Bırakmayacağım.

Beni sevmediğini adım gibi biliyorum
Seni silmediğimi adın gibi biliyorsun
Bir gerçek var ki;
Seni hala sevmiyor olabilirim
Ama seni yazmayı senden çok seviyorum
Sana bensiz zamanlar ve mutluluklar diliyorum
Gidiyorum...

-Münzevİ