Tüm bildiklerimi unutmanın vakti geldi.
Bütün her şeyi
Bu harita metot deftere anlatmalıyım.
Kendi kıyametimi kendim koparmalıyım.
Bu şehrin tüm çıkmaz sokaklarından
Ardımda en ufak kanıt bırakmadan çıkmalıyım.
Bir kuruşum kalmayana kadar harcamalıyım
Arkamdan konuşmasınlar sonra
Müsveddelerimi ceplerime doldurmaktansa
Birer birer yakıp
Yeşilırmak’a dökmeliyim küllerini
Köprü altında baştan aşağı
Yıkamalıyım bedenimi
Kendi kendimi aklamalıyım
Şehrimde gitgide yalnızlaşmaktansa
Ölümle yalnız başıma hesaplaşmalıyım.


Ya yükselen binaları alçaltmalıyım.
Ya da alçalan insanlara vermeliyim ağzının payını
Alçak gönüllü olamam ki
Alçak gönüllü olmakta da alçaklık var der
Şairin biri
Muhtemelen bu şiirden sonra yaşıyorsam
Akıl hastanesinde arayın beni
Müteahhitler deli gömleğini giydirirler bana
Bir daha şiir yazamayayım diye
Bir zincire bağlayıp asarlar beni
8. kattaki balkondan aşağı
Durun!
Oksijenimi tüketmeyin
Karbondioksit salmayın şehrime..!
Beton yığınlarını dikmeyin,
Apartman çok soğuk
Ölüyorum...