Kara iklimli uzak bir şehrin bir kasabasında
dillere düşmüş bir şarkı çalınır
bir şarkı ki
yankısı denizli bir memleketin kıyılarında
pupa yelken gemilerinde tayfalarının ağızlarında

uzak köylerde çobanlar kaval çalar
dizilir hayran seyrederler ilk mektep çocukları

kağnılar yollarda adım adım
hasret becaiş ederler otomofiller
sepet sepet kiraz taşırlar kasaba kızları
entarileri gelincikli tazecik
ben ellerim koynumda
yolda gözlerim umutla umutsuzluk arası
dinmeyen bir özlem fırtınası
döndürür sevdalı başımı

kulağıma bir ses fısıldar zaman zaman sensin sanırım
ve silik görüntün namütenahi
en ağır işkencelerle gönlümü terbiye eder
hiç gitmezsin ki

geliş o geliş
oturup göğsümün iman tahtasına
bir türlü azat etmezsin kendini
bilirim ki
Aşk’ın sükut vaktidir

hiç uyumaz beklerim tan yerinin ağarmasını
tattırırsın ısdırabın en katmerlisini
unutmak isterim de bir türlü unutamam ki seni

sen böyle inatla gitmezsen hayalimden
bende ne ben kalır ne de sen
ki ederim isyan
ayır ruhunu ruhumdan seni de al git kurtar beni

ölü masallar yedi canlı anılar kemiriyor içimi
aklımı ve kalbimi
ya azat et beni
ya da birinden birini bana bırak

öfkemi keser keskin bir bıçak olur AŞK’ın
üzerime mıhladığın seven bakışlarınla
göğün tüm bulutları sırtımda ve AŞK’ın o kokulu teri ellerimde
bardaktan boşanan yağmurda ıslanırken sırılsıklam
doluya tutulmuş gibi titrerim mücrim gibi
o saatten sonra her sesi benzetirim sesine
yığılır kalırım bir durak kanepesine

oturur yaprağını döküp çıplak kalmış bir ağacın altında ağlarım
ben her yıl ağaçlar yaprak dökünce ağlarım

örerim sabır sınırlarımı bildiğim duaların tuğlalarıyla
yaş olup düşersin gözlerimden yakar sinemi
bakar dururum boşluğa

kalbimdeki son günlerin ağırlığı senin yükündür
mümkündür oracıkta kalpten yığılıp kalmam seni gördüğüm an
melekler fısıldar kulağıma

o bir Tanrısal varlık

anlarım o an senin ilahi kokundur ki
beni cezbeye getirip kendimi alan

AŞK’ın sükut vaktidir
der
susarım sana
bitmez özlemim

Yüksel Nimet Apel