ağıtıma abandım nankörün kuyusun da
hüsranları yuttuğum oldu kancık yarasın da
geçmiş bir büküntü de
konuk ettim içimin içine göz yaşlarımı

sürüttüğüm ayak tabanlarımı taşıyorum yıkık yüreğime
hüzünler pineklerken gözlerimde
gözlerim büyüyor kavşak dönüşlerinde
tutarsız bakışlarla parçalıyorum ayaklarımı
her araba sesinde göz yere düşüyor
klaksonlar susuyor kentin sokak başın da
ve kalbim çocuk parklarına dalıyor bir köşeye sinerek
ağlıyor da ağlıyor hıçkırıkları ok gibi fırlıyor
kalpsiz bir mağaranın kulaklarına
vah ki
ne vah

ruhsuza bir kez emanet edilmiş ipleri
ulaşamadığımız vatan eline
sizdiniz ana rahminden beri bizi boyayıp da pullayan
değerleri bırakıp da gitmeyin diye size bu kaç söyleyişim
hey vatan evladı
gözlerin yokuş yukarı ruhunu taşıya dursun zirveye
oysa düz dururken bu da neyin nesi
merdiven çık merdiven in
yok mudur bunun ilerlemesi
düz
düzü bulana dek
çık en düzlüğe
bak yaşlısı genci yediden yetmişe bıktı senden
insanlar hep aynı türküyü mırıldanıyor kulaktan kulağa
yer gök bile titreşiyor aynı ritimle
ah bağımsızlık…

bil ki tüm çaban boşuna kalpler de sana kapalı
kınıyorum her zaman
kanıyor sızım sızım halis yürekler
Çıfıt’a boyun eğilir mi kaz kafalım
her şey bir kafir besliyor
her şey dine balta
ve her bir fert zehir zıkkım içer ayrılığa
zılgıta çek yüreğimi
yokluğuma
öyle eziktiler ki çocuklar kızıla boyanırken acizdi dilleri
yüreklere adlarını “Hüseyin” diye kazıdılar

alanlar elbette ki aldı alacağını
gözü kör beyni olmayanlara ne demeli peki
kirpik uçlarıma indi göz nurum
yok olurken benlikler
bu belki bir başlangıç hürriyete belki de sondur
insanlığı çoluk çocuk genç yaşlı demeden
bir bir derilen tarlalarda ot bile yetişmez
Rabbin emanetidir bu topraklar
ve tüm kalbimle tükürüyorum yüzlerinize
bitirilemeyen bir hazin öykü yazılıyor
kaçma sakın
Hakk’ın tecellisi er veya geç binecektir tepenize…





(26.12.2014) AZAP…