sana tutunurken sevgilim hayat
yapraklarından şiir düşürdüm
çıkmaya çalışırken yaşlı gövdene
iksirin nedir, bulmak istedim
sonsuzluğun gövdesinde uyanmak
bir namazlık olsa da selâmım
sonuna kadar
dirençle


çekmek istediler ayaklarımdan
aşağılara aşağılara
yüzleri dünya maskeli adamlar
soytarı düzenlerle sırtıma
kendi yüklerini ve her türlü daleverelerini yüklediler
unutturarak
soluk soluğayken
yarışa bile girmemişken üstelik
büyük yara tacirleri
ölümcül sinekleri salanlar
tanrıca


düşenler, toplayamadan arkalarındaki yıkımı
adayı oldular yaptıkları işlerin
altında kalmaya
yaz değildi her zaman mevsim ama
uğraşları her mevsimlik meyveyi
yığmaktı kendi önlerine
dilenir oldu sonunda insanlar
kendilerinden çıkan taamdan
kemirdikçe hayat ağacını
bu ebedi kemirgenler
kendinden düştü insan


düşmek istemedim şiirden
hayat düşmedi gözümden
göz diktim uzaktaki yıldızlara
kement attım
yakalar mıyım bilinmez
bir masalın ucundan
yukarı çeke çeke kendimi
ve.. eker miyim
ne kadar insanca düş varsa elimde
yaklaştığım bütün yıldızlara

kim bilir!







24. 12. 2014 / Nazik Gülünay