Tut ki apansız bir gece yarısıdır gülüm,
Ve suskundur saksısında akşam sefaları.
Öfkesinde toprağın raks eden yılanlar görürsün.
Ve farkına bile varmadan ansızın ölürsün!

Tut ki gülüm;
Çiy düşen yanağına yoldaş olmuş hüzünlü gurbet,
Ve yakmış kursağını o tarifsiz hararet.
Vehminin girdabında sayıklarken adını hain zemheri,
Diğer yanın gebe kalır ölümsüzlüklere.
Bilmezsin ne acıdır;
Vurulması kafesinde yaralı kuşların.
Ve ne kadar acıdır;
Ağlaması mezar taşlarının.
Sen hiç ağlan bir mezar taşı gördün mü gülüm?
İnadına hüzün kokan zamanlarına şahit oldun mu hicranın?
Ve karanlığında gecenin;
Masum gökyüzüne güneşler sundun mu?
Tut ki tüm güneşleri doldurmuşsun heybene,
Omzuna mavi bulutlardan bir şal almışsın.
Tut ki aldırmadan hainliğine rüzgarın,
Dağılan saçlarını poyrazlara bırakmışsın.
Tut ki alfabemde tüm hecelerin cinayet saatidir vakit.
Onun için belki de gülüm;
Sözcüklerim kan kokar, mısralarım idam eder adını.
Ve kimse görmez yüreğimde küsen umudun masum çocuklarını.

Tut ki okyanuslara küskün kalmıştır yakamoz,
Tut ki tırnağında kan pıhtısı bu katliamın,
Korkarım bir acı ağıt ile sana ulaşır meramım.
Oysa hatırlar mısın?
Kan kırmızısını en çok güllerde sevmiştik biz,
Yakışmıyordu gözyaşına intihar...
Vakitsiz bir yaraydı belki de,
İçimi kaplayan bu tuğyan,
Ve nerden geldi diye sorma gölgeme bu isyan.
Parmak uçlarına basarak geçerken bahar,
Tut ki tüm cemrelerin buhranı avuçlarında kalmıştır.
Tut ki bu onulmaz bekleyişin sonuna,
Gökyüzünden kuyruklu yıldızlar takılmıştır.
Sen say ki başım yedi kat semasında arzın,
Ayaklarımda bürhansız sürgünler.
Ve biliyor musun?
Issız bir konuklukta ağlıyordu ölüler.

Engin Badem
-acemişair-

www.siirgezginleri.net