ve sonra o perde de aralandı
olmayan sesleri duydum.


sensizlikten
senlilikten
fakirlikten
zenginlikten
nefret ettim

kendimsizlikten ve eylemsizlikten
oturmaktan
yorulmaktan
içtiğim sigaradan
içmediğim şaraptan
balkonlarda beklenen kadınlardan
pisliği yüzünden adım atılmayan bu sokaktan
gülmeyen yüzümden
seni hatırlatan bu kolyeden
nefret ettim

paslanmış kulaklarıma ulaşan bu sesten
ölümlülerin ölümlülüklerinden
ve dahi yine senden
damağımda yuvalanan tadından
gelmek bilmeyen kalp ağrından
ağlamaktan
direnmekten
parklardan
ve içindeki salıncaklardan
top oynayamayan çocuklardan
güldüremeyen palyaçolardan
tımarhanede şairi oynayan delilerden
delillerden
nefret ettim


istemekten
istenilmekten
kandırılmaktan
umarsamaktan
ve bazen umursanmamaktan
ipimi elinde tutandan
tutmayandan
tütünü bitmiş tabakamdan
kağıdı tükenmiş tütünden
gazı bitmiş çakmaktan
nefret ettim

çimlere basmamaktan
basanlara kızmaktan
çiçekleri koparıp gül yüzlü sevgiliye verememekten
nefret ettim

yazın terlemekten
kışın üşümekten
denize adımla girememekten
saçlarını görememekten
elini öpememekten
güneşi görememekten
annene selam verememekten
seni sevememekten
-ama aslen yüreğinliyim ben-
yoruldum




Deniz Pınar