insan bu kadar mı meraklı olur hasreti kucaklamaya
bu kadar mı kaçar sıcak bir elin elinden
bir kurşunla son bulacak hayatı
eziyete gömer sınırsızca.



demir parmaklıkların ardından
hayatın ışıklarını seyreden bir mahkum misali
arada kafamı uzatıp
gözlerimi gökyüzünün maviliklerine hibe ederim
kırmızıya bu kadar aşıkken
maviye duyulan özlem kahreder beni.


halbuki çırılçıplak ruhumu gizlemek için
rengarenk giyinmişimdir hayatı hep.


yeni emekleyen bir çocuğun
ilk ayağa kalktığında duyduğu
o müthiş ’’bende buradayım’’ çığlığı
ciğerlerimi yaksa da
susmanın derin karın ağrısı hep midemi bulandırır.



gözleri açık giden neleri gömerim geçmişime ahh neleri.
bazen kulağımı tırmalasa da
’’neden’’ soruları
bir tatlı gülüş kondururum alınlarına
soğuk duş etkisi yapsa da karşıdan bakana
işte derim ...İşte...
Nedensizdir hep dönüşlerim kendime.



Ayvazım DENİZ