Susuz bir avareyim aşkın çöllerinde,
otlar bile boynunu yere eğmiş ben nasıl eğmeyeyim,

benim ağzım susuzluktan yanarken
Başımda sen beynime işleyen sıcaklığınla kavuruyorsun
Kafamın içindekileri,


Seraplar teker teker dizilir kumların üstüne,
hangisine gideyim?


Bir ağaç dökmüş yapraklarını,
Belli oda sana aşık,
tüm benliğiyle sana karşı hala ayakta!


Birden kum fırtınasına karışıp,
Bende yerle bir oluyorum,

tekrar diriltiyorsun beni ışıltılarınla,


İnatçıyım ölmüyorum yıllar geçse de
senin ateşten yapılmış çöllerinde,


bir fırtına daha tutuyor beni ellerimden,
gördüğüm serap değil su birikintisi bu sefer,


Kollarımda bir ferahlık,
Diriliyorum tekrar tekrar,
bir müddet kök salıyorum oraya,
yeşilleniyor her yanım ve ben buyuyorum,
gece çöküyor başıma,


tekrar sen geliyorsun,
ve ben yine susuzum kurak topraklarında,

aslında yasadıklarım normal
çöl bitkisiyim sonuçta...