Sana mühürlü kalbimle ağırlaştı bedenim
Ve normalleştim
aslında yoktun ya da varoluşumdu varlığın
Oysa bir ışık gibi sızıyordun penceremden;
hissediyordum
Ne yazık ki ben seni toz sevmelerimle ağırlıyorum

dolduruyorsun kendini dolu olduğun kadar
Ve taşıyorsun gözlerime baka baka
dökülen özlemin ağırlığınca düşüyorsun aklıma;
içimsiyorum
ben seni ölümle/yaşam arasında çizgi kadar sevebiliyorum

beni ikiye bölen denizdi zaman
ulaşamamak ise kurulamayan köprü
kısalan ömrümüzde koşarcasına yakalamak anı
oysa her an bir başlangıçtı
ve bitiş ise tanıklıktı başka anlara
oysa ben seni bitişi olmayan başlangıçlarla sevdim

bu evrende hiçbir canlı can değil bana,
cansız ve hareketsiz değil hiçbir düşünce
sonu yok öznelliğimizin gerçek olmadıkça
oysa nesnellik yalan söyler duyu organlarımıza
paylaşamıyoruz diye aynı suyu, aynı ekmeği ve havayı
aynı güneşin, aynı ayın ışıkları değil mi tenimizi aydınlatan
Oysa ben seni düşen yıldızın parlaklığı kadar sevebildim

ezberleri savunmaksa kahramanlık,
kendimizden kaçmak ise korkaklık
kuyuya taş atmaksa delilik
ses yok diye türkü söylemezse insan
ölümden öte köy pişmanlık

Öyle ise ben seni gel-git aklımla gömdüm….