--
içimde dağlar paralel uzanıyor yokluğuna
sana dimdik iniyor her defasında soğuğu alnımın
aramızda kalan o ince sızı bulamıyor hiçbir şehirde yerini
toz, toprak, boran değsin, yaksın yağmur gözlerimi
demir kapıdır kapansın üstüme sessizlik
kopkoyu bir çığlığım hala o bitmeyen sağırlığına

hataymış bütün doğrularım
gel, tüm doğrularımdan olayım
harcamadan bitmiş biriktirdiklerim
yolun kendisiymiş içim
vermediğim cevap daha cesurmuş sorusundan

bir gülümseyişi parçalamış dudaklarım
şehirler takmışsın yine peşime
demem o ki; herkes yarasını sevmek zorunda değil
ve bazen toplu iğne kadardır aslında
gemiyi batıran kıymıklar

haydi yüzünü sakla gürültü ormanına doğru
tenhadır aklındaki ses oysa
hep soyunmaya gidersin üşüdükçe
gözlerinin karasal iklimini
öyleyse ayakta vurulmalıyım ve ölmemeli
aynı dağ duruyorsa ardımda