yoksul kentlere ihanet ediyorum bu kez
kendimi çıkarıyorum yavaş yavaş denklemden
ve bir bilinmeyen yalnız kaldıkça
şartlar hep değişiyor
bir pakette son sigaranın kalması gibi

ey benim ruhunu çocukluğuna gizlemiş sevgilim
eğer bir gün böyle kırılıp düşersen fark edeceksin
yanına ben olmayacağım, olamayacağım
yanımdaydı diyemeyeceksin dostlarına
omuzlarından tutup seni ayağa kaldırana dönüp
sensin diyeceksin
o sen hiçbir zaman ben olamayacağım artık

zaten sen ve beni savaştırdım hep ben
belki de hatam buydu
biz olmak için iki aynada bir değil
bir aynada iki kişi olmalı insan
ben biz olmak için çabalarken
beni sen olmaya mecbur ediyorsun
oysa sen de bir gün ben olursun
kanarsın
yanarsın
ama anlayamazsın

sıcak bir sabahın buzlu meltemisin şimdi
ama şunu bil sevgilim
iki aynadan tek yansıma göremezsin
ya birini kırarsın
ya kendinden vazgeçersin
ki hiç var olmamak demektir kendinden vazgeçmek
bu kadar tutuşurken var olmaya

kendimle çelişkilerim çoktur benim sevgilim
mesela “biz değiliz henüz” derken bile
biz olduğumuzu kabul etmiş bir cümle kullanıyorum

yorgunum sevgilim
burası sıcak, ben soğuğum, sezen keskin,
bıçak zaten allahından bulmuş

dikkat et kendine oralarda
çünkü geceleri üzerini örtemiyorum

M. Hanifi Kesik