Seni Nasıl Özledim, Bir Bilsen

paramparça oluşumdur, senin kentinden kaçma sebebim
duramıyorum, senli anıların yüzüme çarptığı
denizi bol olan bu şehirde
kaygım içimdeki tanımlanamayan bunalımların baş harfidir
ve insan unutamıyor adam gibi sevince

bilirim, sen de benim gibi susuyorsun içindeki cümleleri
cesaretin yorgun güller gibi soluyor
elden ele gezinip duran güller gibi

oysa sancıdır insanı yaşama bağlayan
hayatsa hep bir yanını eksiltir
yaşlandıkça dilimde patlayan cümlelerle parçalanıyorum
parçalarımı bulabilsem de kendimi tamamlayamıyorum
hep bir şey, bir yer eksik
yere damlayan boya lekesi gibi
ayağımla sürüklüyorum kendimi

zaman ne acımasız
arkana dönebiliyor, bakabiliyorsun
ama tekrar yaşayamıyorsun o günleri
zihninin bir yerlerinde kanıyor durmadan o günler
zamanla alışıyorsun, iyileşiyorsun
oysa yara izleri asla geçmiyor

seni nasıl özledim bir bilsen



sadece adı yaşayan bir çocuk büyütüyorum kendime
sadece ona anlatıyorum seni
ve sadece o kanatabiliyor artık yüreğimi

meydan savaşında binlerce insan öldüren
kahraman bir katil gibisin
düşündükçe iğreniyorum
ve hayranlık duyuyorum sana
olmasaydın kazanamayacaktık kazandıklarımızı
insan ne garip değil mi
kazandıklarından çokken kaybettikleri
hala kazandıklarından bahsediyor

denizi göz bebeklerinde biriktiren kız
seni nasıl özledim bir bilsen
mızrabın sazı özlediği gibi
kahraman katillerin savaşı özlediği gibi
şairin intiharı özlediği gibi
şehrin insanları özlediği gibi
ölürken yaşamayı özlemek gibi değil
yaşarken yaşamayı özlemek gibi

bilirim, sen yine susacaksın
içindeki tüm zindanlar bağırırken
sen yine susacaksın
oysa susmak biraz boğulmaktır



sen yine güzelsin
ben biraz iskambil kağıdı
biraz da intiharı duman eden tütün kağıdı

seni nasıl özledim bir bilsen
mızrabın sazı özlediği gibi

M. Hanifi Kesik