küçükken güle oynaya çıktığım bu kentin sokakları
şimdi gereksiz taş parçalarından ibaret..
ayaklarım kendi şekilsizliğinden şikayetçiyken
o pimi çekilmiş yollar korkutuyor beni.
biliyorum, hep ordasın.
belki de seninle karşılaşmak korkusu
beni boş odamın zindanına itiyor..

herkes kendi yanlışından sorumluyken
ben ikimizin yanlışından bir doğru çıkarmak telaşındayım.
sonunu benim yazdığım bir romanın
ilk sayfaları kadar acemice terk edişin, beni
sol’uğumda bir daralma peydah ediyor;
hiç mi yanmıyor canın?

gülebildiğin kadar ağlayabilirsin ancak!
bu kadar çok gülmenin hesabını bir gün vereceğimi bile bile
ruh yoksunu hamal bir bedene gönül verdim ben..




bu senaryodaki rolün sona erdiğinde
ardına bakmadan gidişin
kendine hediye ettiğin bir neşter yarası olarak şekillenecek kalbinde..
bilirsin, en çok yokken acır insan..

çocukken biriktirdiğim bozuk paralarımla
kendime bir paket sigara daha aldım.
aç karnıma dayatıyorum, seni..
hayatın dediği oluyor işte.
kanıyoruz; kandıkça kanıyoruz..

bu kentte yanlış omuzlara konmuş başlar sergileniyor.
işte bu yüzden sevmiyorum bu kenti..

sevdanın artçılarına dönüp bir bak!
içimdeki yıkımlarla girdin, rüyalarımın akşamüstüne..
yorgun ve argın bir sonbaharla kapımı çaldın
ve dinç bir yalanla kapımı çarptın!
ey rüyalarımın cinayetlerinin faili
büyüklük, merhametle harmanlanıp bende kaldı;
sen sevilmeyi hak ettin mi ki!?

M. Hanifi Kesik