gülen yüzümün ardında ağlayan düşlerim var benim
daha dünyaya doğmadan yıkılan hayallerim var benim
kaderimi benmi yazdım neden geliyorsun üstüme hayat
aklım almıyor artık yaşamayı ölümü özledim delicesine
çıkışı olmayan karanlık sokaklarda kaldım bir başıma

sen bilirmisin güzelim kadere inat yaşam savaşını
daha üç yaşında bıraktılarmı seni dünyada bir başına
hiç ağladınmı iki mezar arasına uzanıp annem babam diye
kaçtınmı köşe bucak insanlardan kendinden gerçeklerinden
şefkat dolu bir anne kucagı aradınmı yanlızlıklarında

ne kadar basit oysaki senin için hayata gülümsemek
herkesi kendin kadar mutlumu sanıyorsun oynama benimle
sabrım tükendi anla artık taşıyamıyor ruhumu bedenim
biz seninle eşit yaşamıyoruz bu hayatı farketmedinmi
sen kapılma benim rüzgarıma ne olur inciltme kendini

hani bana sormuştunya neden anne ve babandan ayrısın diye
hayal meyal hatırladıgım bir görüntü var her an benimle
yagmurlu bir gün ve sadece şiddetli bir ses ve cam kırıkları
etrafta kimseler yok hava soguk ve üzerime örtülen palto
eli yüzü kanlar içinde birinin yüzü var sadece gözlerimde

anne ve babamdan bana tek kalan kabus dolu o an işte
bak bir de şimdi bu iki mezar var sıgınacak tek kapım
konuştugum sevgimi derdimi yanlızlıgımı paylaştıgım
sen bayramlarda el öperken ben gelip onlara sarılıyorum
digerleri gibi konuşmuyorlar ama biliyorum beni duyduklarını

hadi şimdi var git anlat arkadaşlarına tanıdım serseriyi de
hayata karşı hiç bir beklentisi olmayan delinin biri de
o bizlerin seviyesine çıkamayacak kadar fakir ve cahil de
saygısız de bencil de kaba de ne dersen de anlat onlara
ama şunuda de hiç kimseyi tanımadan yargılamayın de...

E R K A N