Bitimsiz betimlemelerin yanık bağrında
Tenezzül dahi etmeyen
Kılı kırk yardığım tezahürü yanılgı dolu
Sonsuzdu çığlığı seyri müphem imgelerin.
Ne varsa eşkâli belirsiz
Kör kuyuların kırık sarnıcı kadar döngüsü imkânsız
Adı devran adı insan
Sanır mısın ki her biri yoksundu aşktan.

Biteviye nöbetlerdi kalbi rehin alan
Var ya da yok ne fark eder
Hissiyatı yüreği derinden ve usul usul kavuran.
Tümlenmişti aşk
Belirteci özlem olsa da
Gururdu önde giden
Uğruna bedel ödemek kadar uzaktı
İçine düştüğü yanılgıdan.

Sunumu haysiyet kadar ağır başlı
Bitimi idi o tek söz yürekte saklı.
Yargılar nihayete erdi sonunda
Alabildiğine yakıcı o sancı.
Makamı belirsiz bir şarkı
Ne telaffuz ederse etsin binlerce kez tekerrür eden
O ahenksiz nakaratı.

İlk sayfada saklı olsa tüm o teferruat
Sonlandırmak bu hikâyeyi kime yaradı.
Dokunmaya kıyamazdım bir zamanlar
Görmek dahi ister mi gönül
Akabinde nice yalanın.

Doğar mı nefret aşkın ertesinde
Yoksa hiçlik midir tezahürü
Eşliğinde o büyük yanılsamanın.
Kıvrak nağmeler dolanır başımda
Bazen hüzün bazen yanık bir türkü
İçimi dağlasa da.

Olası geçmek kendinden
Mümkün mü dönmek yoldan
Bitmemiş iken baş koyduğum devran
Biraz çalkantılı biraz bulanık
Bilirim ki sönmeyecek o melun ışık.