Öğretmenim,
Gördüm seni.
Gözünde özleyiş,
Gönlünde sevgi,
Alnında sevdanın sımsıcak teri vardı.
Kelebekler arkadaşın,arılar sırdaşın,ateş böcekleri yoldaşın olmuştu.
Elele vermiş gün yüzlü yarınlara koşuyordun
Zamanın fırçasına meydan okuyan
Desen desen,nakış nakış izler bırakıyordun
Bir ömre binlerce ömrü sığdırıp
Asırların yakalayamayacağı bir sonsuza akıyordun.

Öğretmenim,
Gördüm seni.
Bir sevgi çağlayanıydın coşkunmu coşkun
Yıkıyordun cehaletin duvarlarını
Akıyordun gencecik damarlara,umutlara,yarınlara…
Sıra sıra sevgi fidanları yükseliyordu kıyılarından
Ilık ışık yağmurları şebnemler yudumluyordu yapraklarından
Dallarında ötüşen inanç beyazı kuşlar
Mutluluk nağmeleri estiriyordu yurdumun semalarında
Bir başka esiyordu rüzgar ve bir başka açıyordu çiçekler
Ülkemin dağında,taşında,ovalarında…

Öğretmenim,
Gördüm seni.
Yeşilin toprağa,
Ay-yıldızın bayrağa uyumu gibi,
Hep güzeli nakşediyordun özlere
Bir tebessüm haritası çiziyordun
Baharla tomurcuklanan çiçekler kadar taze yüzlere
Ve çağın kundaklarından kurtarıp bilgi ve sevgi pınarlarında soluklayan
Gurur abidesi bir nesil bırakıyordun bizlere

Sözünden,
Özünden,
Gözünden,
Yüzünden nur yağan öğretmenim
Sen muzaffersin
Seninle kayboldu zulmet
Övünsün seninle bu yüce Millet.

Ahmet BOZ