Günün kalbine düştü gül

Tüy gibi hafiften-sezdirmeden

Uzandı kaldı ışığın göğsünde

//KENDİNİ// unuttu

Ayna çatladı,bölündü ikiye

Yarasının mahremini

Gizledi iyiden iyiye

Kanını geceye sakladı

Uzaktan bir el

Aldı eline mızrabı

Hüznün teline dokundu

Söylendi derinden

//‘’SOYUNDUĞUN// zamanlar

Bedenimin sana giyinişidir’’

Yaş boşandı gözünden

Aktı içine denizi

Kimse görmedi,ben duydum

//HER GECE// yattığım yerde

Ona bakarak uyudum…

Sabahın alacasında

Yeniden başladı hayat

Biraz daha kırık

Biraz daha savruk

uzaklaştı beden

yitip gitti asıl ten

//BEN// gördüm,bildim

Ama sustum;

İçime konuştum…

Öyledir hep;

Çiçek açarken bir yerlerde kuşlar

Ve ötüşürken cümle çiçek

Lâl //OLACAKSIN//

İhaneti affetmez çünkü hiçbir gül

ve gerçeği göstermez kırık bir ayna...



KENDİNİ SOYUNDUĞUN HER GECE BEN OLACAKSIN…


savaşçı