Denize saçlarını uzatmış huzur istiyordu sadece kadın,
Ellerinde bir acının kaybolmuş gerçekleri duruyordu.
Gözündeki hüzünler yüreğinden taşıyordu,
Sığınacağı tüm limanlar onun uzağında..
Şimdi neyi o sansa aslında o değil,
Neyi kaybetse hep kendine uzak.
Bilinmezliklerde kendini arayan bir yolcuyu oynuyor,
Kalbi hep aynı hisse gebe.
Bir parça yalnızlığına yanlış insanlar eşlik ediyor,
Ve içindeki insanlarla şimdi kaç kişi?
Belkilerini tüketmek üzere rüzgarda,
İçinde kopan fırtınalarla baş edecek gücü yok.
Bir güneş doğsa ve üzerinde parlasa tüm yıldızlar,
Gözleri yeniden umutla baksa, değiştirecek kaderi.
Sadece umuyor ve bekliyor geleceğine inandığı günleri,
Ama yarım inancıyla.
Hep eksik cümleler fısıldanıyor kulağına,
Duyuları hissizlikten ölecek.
Devrilecek tüm kaleleri göğsünde,
Sürüsünden ayrılacak hüznün gardiyanı.
Acılar dolusu bir mektup düşecek yüreğine,
Her yer talan, her yer yıkım.
Her şeyi kocaman bir yarım kalacak geride...

Alican Yıldırım / Yarıma Dokunma, Yara Alırsın