Hiçbir karanlık daha karanlık değil ellerimden,
Dokunduğum her yerde
Sönmüş bir yangının kalıntıları,
Bu hissizlik
Yada bir çıldırışın ayak izleri,

İzbe bir sokağa bakan kendi içim
Hangisi daha yitik bu şehirde
Ve ben hangisinin neresindeyim,

Artık eskimiş yosun tutmuş,
Unutulmuş çıplak yüzlü bir gülüşün,
Yani geçmiş Polyannaları artık sadece
Yatarak para kazanan,
Yüzünde geçmişin
O sahte
Yıpranmış
Maskesini taşıyan ben,

Gidilebilecek kadar yakın değil hiçbir yerim,
Tüm adresler terk edilmiş,
Ardına kadar açık bırakılmış
Ama sadece çıkanların olduğu
Anahtarsız bir kapının
Gelişi olmayan gelenini bekleyiş,

Zorlanmış bir kürtajla kaybedilmiş
İnanması bile inanılmaz umutlar,

Aklım yüreğim
Bir yarım kalmışlığın darağacında,
Dilim
Anlamını yitirmiş iki kelimenin kanında
Ve ben
Ben …

Ben diye başlayan tüm cümlelerde
Kanamalı bir yara.

Yani ben
….