Bir günün sonsuzluğu ne kadar sürerse;
Benim nefretim o kadar soluyacak bu soğuk koridorlarda...

Bir şiir yazarım, masamın altında.
Onun için yazarım veya şunun için
Ama bir şiir kadar olur ömrüm
Belki ömrüm yetmez mısralara
Ama mırıldanır o şarkıyı son sözler...
Ecelin sessizliğinde, büyük bir gürültü eşliğinde
En büyük şarkıyı söyleriz belki bir gün...
Bir gün diye süregelenlerin arasında kaybolan
Ve kurumaya yüz tutmuş çiçeğim; belki son defa...
Ama konuşmadan yalvarır tüm bedenimle ayrılıklar sana;
Unutma!
Ayrılık kadar olmaz kimi zaman uzaklıklar
Benim denizim kadar olmaz sevgiler
Ama kalbimin içinden vurduğu kadar acıtır içimi...
Gölgelerin içindeki korkaklık kadar yaşım benim
Bir şarkı bile söyleyemediğimde artık ağlar gözlerim
İnadına, utanmadan, hıçkıra hıçkıra...
Bıkmış bazıları aynıyı yaşamaktan
O kadar çok bekleyenlerin arasında oysa!
Gecelerdeki müthiş kayboluşların çocuk tadındaki sevmeleri...
Onu onun kadar; beni benim kadar yapan şeyleri...
Unutmak mümkün mü ki?
Bir rüzgar var çok ötelerde
Ve, içten içe bir sevgiyle yoğurulan gökyüzünün hemen üzerinde...
Sakın!
Kalkma!
Dur öylece ve bakma yüzüme!
Korkuyorum...
Korkuyorum artık bırakıp gitmelerden...
Bu şiir kadar kalsın tüm mesafeler...
Sev ne seveceksen ama söyleme hiçbir şeyi...
Resmindeki o yaşlı adam kadar ol sen!
Sessiz ama konuşuyormuş gibi...
Sadece bir kol kadar uzak kalırsam
Bir daha eskisi gibi sevemem diye
Korkuyorum...
Bu şiir kadar kalsın mesafeler yeter ki...

Burcu Örekçi