Şiir kurtaramadı ayrılık yazgısını.
kemirdi kurtçuk dizeler
bir arada tutan kapılarını sevdanın.

Boşaldı içimiz de biriken
basınçlı kanallar
kendi kendini iterek.


Vuruldu
göğsünde gül demetlerinden.
bir madalyonla gömüldü
saçlarına takılan gelin telinden.

Şimdi hiç olmayana bu ağıt
görünmeyen bir varlığa inanmak gibi kutsal.
ve şeytanın aklına gelmeyen ustalığı
koskoca bir ömrü çalmak.

Mermisi boşalmış bir silahla
ateş etmek neye yarar?
boşa gitti o yıllar.
belkide bilmeden ateş ettiğin kurşunlar
sekerek yeniden kendine saplandılar.

Belkide bir daha görmeyeceğim itildiğini
kolumun.
Belkide yüzüme bir tokat inmeyecek.
Nereden geldiğine bakarken
bir tekmeyle yere serilen bedenim
bir daha düşmeyecek.


Alışık olmadığım bir dünya da olmanın
baş dönmesine benzer bir hücreden çıkarılan adamın.
Işığa bakmaya zorlanan gözlerim kör ve ürkek
şimdi kendi kendimin kahramanıyım.

Hiç bir şey yıkamaz insanı
Ne yokluk
ne acı
ne keder.

Umut bir fener gibi gözünü aldığında
ve kalbin sevgiyle attığında.
Kavrar elleriyle kederin incecik belini
yaslar başını sevenin omzuna.





Şiir doyurmadı açlığını sevdanın
uzattı cümleleri araya giren virgüller.
Noktası başka bir şiir için koyulan
bu son olsun ayrılık için yazılan.


m-jgan