Kuşların vakti değildir

karşıda bir duvar

böyle olmamalıydı yerinden oynamalıydı taşlar

belki kalbim durmalıydı

okuduğum ölüm günleri sarsmadı

ağladıkça bitiyordu yaş...

dokunduğum ten soğuk

cansız ve tedirgindi

ikisini kestim ve devam ettim

kocaman ellerin arasından kayarak...

Pişmanlık sarısı

hayat bayramlarında

çiğnediğin karanfil tohumlarının

kötüyü örtmekteki çabası


kaçarak iplerin arasından

kapının ardında ne yaşanıyor

insan yalnızlığı ve kokular ...

Ah ölüyoruz

yassı güneşin altında

yalın ayak öksüz

toprağın kokusuna dönüyoruz

ölüyoruz

savrulan yapraklar kadar ölü

kurumuş mor dudaklarımızda...

sesim kısılıyordu sonra

anlatamıyordum bağıramıyordum

hangi sokağa girsem yaftalanıyordu gülümsemem...

ama aynadaki gerçeklerde bozguna uğrayan

hep kaybeden

benim bedava mutsuzluğum...