Bu karanlık gecenin sabah olur mu?

Gün ağaracak Mahinur bir karanlığa dolacak
Elbet gecede soyunacak siyah libasından
Umut!

Ben Kenan da bir kuyu
Makus talihim le çıkar mıyım bu girdaptan?

Eylül şiirlerini yağdı sırılsıklam oldu kentim
Mihnet pınarında bir kırık testiyim
Dert dolup hicran sızıyorum
Tükendi kelimeler ben elif yazıyorum

Meğerse bir şey bilmiyor muşum!
Kanadı kırık kuşlar gibi uçmak isteyipte uçamamak
Çaresizce ağlamak ve karanlığa sitemler yazmak

Ey yollarımın adressiz yolcusu
Yitik düşlerim ziyandır zamana

Müellifi olduğum bir şiir kıraat ediyor lisan
Lâl çehreli gözlerini yazamadım bozuk lügatim
Zahir inan mürekkep gibi boşalır gönlümde matem

Savrulurum dalga dalga
Kabarır sularım köpük köpük
Şaşkınım...

Sorma neden diye ey elleri şiir kokanım

Bilirim sende ütopik hayaller kurarsın uzak illerde
Ölüm ötesi mahşer günlerine
Bir efsanenin Leylasıyım şimdi
Mecnun eder bu hasret bizi!

Dudaklarımdan dualar uçurdum Mevla’ya
Açtım ellerimi semaya inan yalvardım Hüda’ya
Her şeye razıyım haramsa tövbe
Ve öylesine tuhaf ki üşüdüm titredim ateşler içinde

Yağmurdu cama vuran güz pencerem hep ıslak
Titrek bedenimde kadınca bir sezgi
Hiçbir gül hak etmedi solmayı dalından hunharca koparılmayı
İsyanda haklıdır belkide bülbüller
Ruhunun kuytularına gömdüğü aşk bestelerini ötmekteler
Belki de bahtsız aşklara şiirlerle isyan etmekteler...



Nuray Ayhan