ben seninle
yağmurlu bir gecenin ıslaklığında tanıştım
saçlarından süzülen karanlık
gülen yüzümde açarken
sen kaybolan gençliğinin ellerinden tutuyordun
hâlâ küçük oğlan çocuğunun adımları ayağında
misketlerini yuvarlıyordun zamanın ihtiyar ağzına.



ben seninle
karanlıkla aydınlığın birleştiği noktada
öpüşen muhabbet kuşlarına nispet
tan vakti seviştim
gözlerimizde alev
ellerimiz titrek
sevdayı yatırdık buz tutan geceye
eridi gece
kaldırımlarda aydınlığın izleri belirdi
gözlerime yığdığım sevda barikatlarıyla
gidiş yollarını kapatmıştım o zaman.




ben sende
el ele gezeceğimiz bir deniz kenarında kaybolmadan
çok önce kayboldum
içimde biriken öfke yanardağları
daha soğuk denize varmadan patladı
lavları önce dilini sonra gözlerini dağladı
görmedin
ama
bir kız çocuğu senden sonra
elinden düşen elma şekerine
büyük kadınlar gibi ağladı.




görünür mü ayrılığın izleri yüzümde
ihanetin o karanlık girdaplarında boğulurken sevda
med cezirler saklar mı kirpiğin o anlamlı nağmesini
ah bilsen nasıl da istiridye gibi incisini saklar içinde
her adama akmayan gözün nehirleri
sana doğru akarken
acıklı bir film sahnesinde
başımı omuzuna koyup hıçkırdığımda
’ağlama bebeğim’ deyişin gibi
ve parmakların hala ıslaklığın sıcaklığıyla
ısınmışken yanağımda
dolaşan bir pamuk tarlasıydı bir zamanlar
ben seninle
hangi kendini bilmez takvimlerin yapraklarında döküldüm zamana.




kızımız olacaktı
saçları gece karanlığına buklelerini dolamış
gamzeleri benim bitimsiz kahkahalarımla dolu
gözleri ikimizin karışımı olan sevda renginde
bitmeyecek bir mutluluğa yelken açacaktık.




hangi ara o yelken su aldı diplerinden sevgili
hangi ara düştük soğuk denizin kollarına
sen can yeleğine sarılmış
kurtarma gemisinden bana bakarken sulu sepken gözlerinle
ben hangi ara yabancı bir yelkenin güvertesinden el salladım sana.



ben senin
ben senin gözlerinde ne zaman biz güneşini soldurdum sevgili



ben seninle ne zaman farklı dolmuşlarda
farklı yönlere giden yolcu oldum hayat yolunda.


ben seninle...




Ayvazım DENİZ