Kimsesiz bir çocuğun feryadıdır bu ağıt!
Kış günü fideleri üşüyor kimsesiz çocuğun
Aslında baharı hiç yaşamadı
Yüreğinde titrek bir ses uğultusu
Sevgiler kesattı, harçlığı yoktu
Cebinde yaşam sevinci, eksik duruyordu
Yarım kalıyordu, yarının umutları

Yanına vardım şöyle diyordu yüreği..
Sizden sadece merhamet istedim
Mevladan haktı bana da yaşam
Çoğalarak büyüyor korkularım
Kalemlerim olsun istiyorum
Bir ressamın tual tablosunda
Bir diplomatın saygın aynasında
Düşlerimi süslemek benimde harcım
Bir annenin şefkatli kucağında,
Saklamak istiyorum umut defterimi
Karanlığa ışık tutacaktı kalemim

Suç-muydu? sokakta yaşamak!
Kaderim bu değildi benim
Kimsesizim diye hor görmeyin beni
Sizler biraz önemseyin beni birazcık!
Belkide sizin gibi gidecek bir evim,
Bir ailem bir yuvam olurdunuz benim

Sevgisiz değilim kimsesiz bir çocuğum
Beni neden sevmiyorsunuz?
Sevginiz bu kadar mı pahalı?
Sizler çocuk degilmiydiniz?
Büyümekle adam mı oldunuz?
Okumak, yaşamak hakkım değil mi?
Sevgiyi tadmak günah mıydı ? Bana!

Hani o bilezik diye taktığınız merhamet
Sevgi seli duygularınız nerde? Dedi!
Ya vicdanlarınız ? Hangi zevkte!
Kimsesiz bir çocuğum diye dışlamayın
Çorbamın tadı tuzu yok!
Hastalığa yorgan örtenim yok!
Çoraplarım delik deşik!
Üstüm bölük pörçük!
Oyuncağım sokakta ki artıklar!

Anne özlemiyle tutuşup ısınıyorum dedi!
Gözlerine bakarak gözlerim doldu ve,
Kimsesizliğini gizlercesine koşarak gitti.
Yaşamak istiyordu insanca yaşamak
Kimsesiz bir çocuğun feryadıdır bu ağıt!
Utan ey insan! Utan’da kimsesiz çocuktan ders al!