5
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
1446
Okunma
En son bir cenaze bir tabut bir de
’Ölüm’
Yalnızlığı ellerime tutuşturmuştu
Canım yanmamıştı böyle bu kadar
Uyuyamıyorum Anne
Avuçlarım kanıyor hep bu aralar
Beni alıp
Sonra hemence bıraktığın o puslu gecede
Dev gibi iki adam arasında kalmıştım
İkinizede yabancı
İkinizede uzaktım
Biri emanetini sana getirdi
Diğeriniz birine hasret bıraktı
İlk kez beton soğukluğunu hissetti ayaklarım
İlk kez o gece ağladığımı hatırlıyorum
Daha çok küçüktüm
Beynimin labirentlerinde dans eden cümleleri sırasına koyamadım
Dilim dönmedi, konuşamadım
Seni de tanımıyordum ki
Bi sevdin
İki öptün
Hep ağladın
O uzun koridorun bir başından diğerine dalarken gözlerim
Terk edilme duygusunu tanımlayamadım
Bütün kapılar kapandı yüzüme
Ben hep gidenin ardından baktım
Hüzün ile orada tanıştım
Yüreğimle beynim arasında başladı nihayet yolculuğum
Düşünmeye erkenden başladım
Yazamadım hiç birini
Sesimi duyuramadım sana
Ruhuma yuva yapmış devrik cümleler
Saçlarıma değen rüzgarlar şimdi canımı acıtıyor
Ne kadar azaldığımı zamanla görürsün diye
Seni üzmeyede kıyamadım
İçimden çok karakışlar geldi geçti
Ben, hiç bahara rastlamadım daha
Herkes ettiğini yaptığını unuttu Baba
Ben sensiz
Kimsesiz
Çaresiz
Öylece kalakaldım buralarda
Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln, 29. ekim 2014
5.0
100% (18)