Eylül yorgunu düşler
Hayıflanırken belleğimde
Yokluğunda boş kalan kollarımı bağlıyorum
Bağlıyorum ödünç deli gömleğiyle
Kırk aşık biçmişti,
Kırk kaçık dikiyor benimkini
Küt ve kırık tek iğneyle

Her veda mektubumu
‘Bırakma!’larla bıraktım kör kapına
Gecikmenin çıkardığı yangınla
Ucu yakılmış mektupları
Ah ümmi kesilen öğretmen,
Açtın-açamadın zarfları

Ve anılar içimden kovarken beni
Elinde vefadan taşlaşmış sözcüklerle
Kovarken
Neye sığınsam yüreğim dışında (şimdi)

Bu denli çokken az mı geldik aşka
Ne yapmalı ey aşk ey varlık
Yalıt umudumu yalandan
Ey düş artık yalanı yanılt
Yalanı yalıt aşkımdan

Şimdi yalnızlığımı kendine-
Kalabalık sayan bu sokaktan
Kendime gitme vaktidir
Suydu yangınıma sevgisizliğin
Kül hükmünü sürecek
Affedilmezliğin kül

Kendim!
affediyorum seni
//




Elif SEZGİN