bir hanın iç dökmesini olsa olsa dağlar işitir
ne konaklayan ne giden bakmaz hancının yüzüne
ve… beklemek bir prangadır, bileklerini keser
ne çok çığlık yutmuştur han avlusu
kederden bir libas giyinir hancı daima üstüne

gidenler oluyor çoğunluk, diyor hüzünle
başka şehirlere göç edenler
yol uğrağı burası
kalmayı tercih etmiyor kimse
evsiz barksız ve yurtsuz yuvasız olursa belki…
bir umudu
gidecek yeri
sığınacak limanı olanlar
beklemez handa
uykulu gözlerin ve
yorgun başların
saçını okşar han yatağı sessizce

biri çıksa keşke, diyor
bilindik sonları nihayete erdiren
ezberleri bozan biri çıksa
söz ağızda yarım
kalp elde kırık kalmasa
azimli bir vaadçi
yılmaz bir günahkâr
bilindik sonlara karşı dursa
bir kez de açılan kapı rüzgâr darbesiyle
kendine kapanmasa

hadi susmayın, hadi konuşun
bavulunu elinde sımsıkı tutan yolcular
içtenliğinizi temkinlere ram etmeden konuşun
bileklerinizde uyuşmuş kan var
parmak uçlarına çöken dumanla
düşsün sözcükler içinizden
tam bir cümleye kavuşmasa da anlam
konuşun
uğultulu sesler bırakın duvarlara
yalnızlık dinsin bir yudum

hikâyenin tam burasında
yanılmayı isteyen bir hancı
umuttan bir kandil tutmakta geceye