Ve duyguda bölündük...
Güya memleketçe,
Tek vatan, tek millet göründük

En çokta ölümlerde bölündük
Bazen Alevi
Bazen de Sünniliğe Börü’ndük..
Anaların Ceylan gözleri kan ağlarken
Coğrafyamız Serap bir mevsime
Ve Uğur’suz bir zamanla öründük..

ve ölüm ayırdı bizleri
Bir yandan kan ağlarken memleketimin
Diğer yandan kumlara gömülen vicdanlar görürdük.

Sessiz sedasız öldürüldü Ethem’im
Sonra Ali İsmal’im Berkin’im
Ve Yasin’im ve Ceylan’ım...
Ve sonra tekrar tekrar bölündük

Gün geldi kaçakçı olduk
Katledildik terörist olduk. ...
Sesimizi çıkardık vatan haini olduk.
Sonra hep biz suçlu olduk
Çünkü hep insan olduk..


Peki biz neydik.?
Bu bölücü duygular içimizdeyken
Biz neredeydik...

Bu memlekette en çok çocuklar öldü
Kurşunlar en çok küçük bedenleri gördü
Sonra vicdanlar
sonra da kardeşliğimiz bölündü. ..

Yasin’e sahip çıkanlar islamcı
Berkin’e gezici
Ceylan’a kürtçü
Kimisine komünist
Kimisine alevi dedik...
Ve Biz ’dedik’çe bölündük

En çok ölümlerde bölündük
Hep biz haklıymışız gibi göründük...
İşte sırf bu yüzden bölündük.
Ve öldükçe bölündük
Ve bölündükçe öldük...

Kabil ile Habil’in son yumruğu indi yüreğime
Ve kursağımda öfkeli yeminler birikti
Artık ölecek başka canım kalmadı .
Gencecik çocuklar perişanca vurulurken
Sessizliğin günahına teslim edildik
Sanki ilk defa katledildik
Sanki ilk defa toprağa defnedildik..

Bir babanın laneti kustu tenimize
Son kardeşin katli duruldu önümüze
Sonra insanlık kirlendi
Vicdan azabından nasipsiz edildik
Ve kan fışkırdı tüm Dünya’ya...
Sonra biz bölündükçe boyun eğdik