1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
2026
Okunma
Gece hüzünlerle doludur.
Hazan yaprakları dolaşır rüzgarla.
Ebu’l As haykırışı işitirim kalemimden
’’Zeynep’’
Çölümde açan lalemsin,
Suskunluk mührümü kıransın.
Boğazıma dökülen şarabıma,
Oruç tutturansın.
Sen, Zeynep’sin.
Gizli yanımsın.
Bilinmeyen sevdamsın.
Karanlıklar içindeki nurum,
Bed-baht geçen zamanımın,
Nur u güneşisin.
Sen, Zeynep’sin...
Sen, Ebu’l As’ın imanısın,
Secdegahısın.
Kirli ellerini pâk eyleyen, Zeynep’sin.
Hz. Hatice’nin gerdanlığını,
Aşk için ayaklar altına serensin.
İşit beni kalem!
Kimin için ağlarsın bilir misin?
Adını diline almadığın,
Diline kelepçe vurduğun
Zeynep için.
İşit.
O Ebu’l As’ın Zeynep’i
O alemlerin Efendisinin göz bebeği olan Zeynep,
Peygamber kokandır.
Hz. Hatice’nin ayinesidir.
O, Zeynep’tir.
İbrahim Halil ÖZLÜ
5.0
100% (1)
Cevap Yaz