yok ki gölgesi sevginin
duvar ördüler arasına insanların
mümkün değildir oysa
bir bedenin bütün uzuvlarını
ayırmak ve sonrada
bu tek insandır demek


uzun uzun dalar bakışlar
bir şey bulacak gibi
uzaklardaki bir noktada
bakışları delince karanlığı
aradıkları çıkacak karşılarına
ve bir muştu verecek
gelecek güzel günlerden


kapalı sözcükler çarpar duvara
ellerine köledir zaman
ve o ana kumandanın çalışma gücüne
ki saat kurdukları ayarda işlesin
önce dökülmesin bir yaprak
ayak sesini dinlesin adımların


sesin nasılsa değer sesime
mekânik sesler susar
çok sesli görüntü suskun
hep aynı zamana kurulu bir oyuncak
ilerlemez çocuğun keyfi’nce
kumandayı eline alır
büyükler


sevgin artık gölgesinde erir savaşkan adamların
önde yürür yaşamak
bütün sesleri kaydeder ana kumanda
seni unutur
eski bir şarkı eşliğinde
bir gül düşürüp yitmiştir
senli zaman


beklerim
hızlı geçsin taşkınlığı göklerin
sevgide dursun yelkovan
gel!






17. 10. 2014 / Nazik Gülünay