Ve sonra dedi ki kadın; yorgunum be adam, bir de sen yorma beni. Hayallerimin peşinde koşmaktan ziyadesiyle yoruldum. Sen bilirmisin ki ne zordur, senin her acı sözünden sonra tekrar toparlanmak ve hiçbirşey olmamış gibi davranmak. Gitmeye yeltenmek ama her seferinde dudaklarından dökülen ve o içimi eriten "gitme canım" sözünde ki "canım" içtenliğine takılıpta kalmak. Sen bilirmisin ki ne kadar yorucudur, yüreğinin son damlasına kadar mücadele edip, her ihtimali deneyip ve sonunda seni kaybedip bir şeylere tekrar baştan başlamak. Sensiz bir hayat gelecek hayallerimin içerisinde yok ve varlığın beni hala ilk gün ki gibi mutlu ediyor. Sana düşen ise sadece, beni anlamak, beni anlamak, beni anlamak.


Ve cevap verdi adam; ey benim ilkbaharım, ey benim solumda ki diğer canım, isyankar kadınım. Bana unutturduğun geçmiş acılarımdan sonra, sen sanıyormusun ki seni hatırlamakla geçireceğim bir gelecek isterim. Biliyorum zor adamım, sözlerimi sorgula, tavırlarımı sorgula ama içimde sana olan sevgimi sakın sorgulama. Eksikliklerim varsa eğer, onlar bilmediklerimdir, öğret bana ve bildiğin kadarıyla açıklarımı sen tamamla. Ve sadece kendi açından bakma bana, hatayı biraz da kendinde ara. Ve sen hala, mutluluk nedir diye bana her sorduklarında, aklıma ilk gelensin. Ve tek korkumdur, seni yarınlarımda bulamamak. Uzatıyorum sana ömrümü ve ellerimi, sana düşen ise; onları asla bırakmamak, bırakmamak, bırakmamak.