dudaklarımda senin bıraktığın iz
sağanak gibi sevişeceğimiz günleri iple çekeriz
sevgilisinin kokusu üzerinden gitmesin diye
yıkanmayan aşıkların kirlerinden oluşur cennet
yahut da biz onu öyle kabul ederiz





bir ırmağın akışı gibi
başlar sevişmemiz
siyah beyaz taşların üzerinden geçen
suyun berraklığı gibi
o ırmağın kenarında bırakmışızdır benliğimizi
seninle beni toplasan bir eder
bölsen bölünmez
-atomun bölünemediği çağlarda
yazdım farzet bu şiiri-
seni ne kadar sevdiğimi
kelimelere döksem
-ki beceremem-
kelimelerin ucu bucağı görünmez
dokunuşunla başlar da bu sevişme
dokunuşunla bitmez

senden sonra da devam eder öpüşlerin
soluğun her daim soluğumda
elim –ömrümü feda edebileceğim - avuçlarında
ben sen olmuşumdur artık
tabii sen de ben
kim kimi öper
kim kime dokunur bilinmez
bu sevişmeler başladığı yerde bitmez

öpüşünle üfledin aşkın ilahı soluğunu içime
dokunuşunla beni ölümsüz kıldın
gözlerinle kutsadın benliğimi
-benliğim dediysem senliğimdir artık-
kokunla bulunduğun her yeri
bana cennet yaptın

ve anladım ki
bu şiiri ben değil
aslında –bendeki- sen yazdın

05 şubat 2008