Hangisinin sözüne inanayım?
Gidenin mi kalanın mı?
Giden, geride bıraktığını mı daha çok sevdi?
Yoksa kalan mı daha çok sevdi?
Ben kimim?
Giden ile kalan arasında bırakılmış yalnızlığım.
İkisi de beni üzerine çektikleri bir palto gibi kullanmaya başladılar.
Önceden beni tanımazlardı.
Yolda görseler sahip bile çıkmazlar.
O derece uzağım bunlara.
Ne olduysa o günün karanlığında oldu.
O günü hiç mi hiç unutmam.
Pencereye değen yağmur sesleri vardı.
Odanın içerisine pencerenin kırık bölümünden rüzgar giriyordu.
Rüzgar sanki evi talan edecekti.
O kadar sinirli ki anlatamam,
Tarif edemem.
Yalnız şunu bilirim.
İliklerime kadar üşümüştüm.
Niye bu denli kızmıştı ki?
Yağmur niye bu kadar çok yağmıştı ki?
Aşık, sevgiliye mesaj atmıyor,
Sevgili, aşığı sormaz olmuştu.
Ve tâ sonra anladım ki;
Beni dost edinmişler kendilerine.
Yıldırım düşmüş aralarına.
Yeryüzünü ikiye bölen bir yıldırım.
Artık ben vardım yanlarında,
Geceleri ben,
Gündüzleri ben,
Gökyüzüne baktıklarında benim rengim.
Dinledikleri müzikte benim sesim.
Yalnızca ben vardım artık,
Giden ile kalanın hayatında.
Yalnız şunu merak ediyorum.
Kalan, niye bekliyordu ki?
Gelmeyeceğini bile bile...


İbrahim Halil ÖZLÜ