sönmüş göz yaşlarıyla yıkıyorum
toprak kokan intiharın ölümcül tuzaklarını..
günahsız çocuklar gibi,tertemiz melekler gibi.

ilmik ilmik k/ördüğüm yüreğime
özlem değil de neydi?

kimseler bilmezken cevabını
deniz bilirdi.
daha ben başlamadan anlatıyordu sonunu hikayenin,
sonsuza kadar susturuyordu beni.
çiğnemeden bütün bütün yutardım kelimeleri..

ne zaman anlatmaya yeltensem
alnımın ortasından vuruyor beni kurşun bakışların.
dudaklarımdan yaprak yaprak cesetler dökülüyor.
yedi katlı göklere duyurmak istesem sesimi
kendi yüreğime hapsoluyorum sebepsiz !

gün tutuluyor,
karanlıklar dökülüyor bulutlardan
simsiyah bir renk ,
acılarla beslenen bir hortum gibi yutuyor bütün evreni.

se(s)nsizlik öyle derine saplıyor ki parmaklarını
gidişlerinin paronayasında ne ağzımı açabiliyorum avaz avaz
ne de hıçkırıkları yutabiliyorum ses çıkarmadan..

gölgeler çekiliyor baygın sokaklardan,
herkesin yarı ölü olduğu o vakitlerde
kan çanağı gözlerim.
püskürüyor yanardağlar gibi
ateş damlıyor kirpiklerimden.


ve güneş dönüyor gittiği yerden.
iyice sarpa sarıyor yokluğun.
ben üç noktaya dönüşüyorum
kabulü olmayan dualar gibi.

artık öğreniyorum ki
dünya cehennem çukurlarından bir çukur
gece doğan gündüz batan hayalince
altlarından ırmaklar akan cennetim..

sesleniyorum yoksun.
uzanmaya çalıssam yoksun..
bin kez daha yarım
yarsız bırakıyorsun...


imkan/sızım

elif topal


(elif gibi/kutup yıldızı yayınları 2BİN13 )