kendini bilmez soluklarında
bilmişliğinin bilmişliğinde efkarlar
mevsimsiz tutsaklar çözülür birer birer
mistik bir laf kargaşası
çizgiler yumağı



örtün beni örtün’
ayağı takılır sözcüklerimin İstanbul’a
yüzeyinde kuşları dalgalandırır
mavisinde büyüsünü
ufuk açtırır
ve tanrısal şarkılar
çiçeklerin nağmelerin gürleştirir imgelerini
ölünün ipi çekilmiş korkularında
tarlası tohumsuz ironiler çalım atar

_vurdumduymaz süpürgelerinde terlenen karıncalara
üşümeyi yarım yarım inceltiyorum_

bilenen kurakların firaklara değdiği
seslerin otizmine gebedir nice gül

atfedilen esrarlı rüzgarın
normlara değdiği
bir gün uzantısıdır mektuplar
zîndi hecelerin eşeyli kulaklara gebe
nû tekerlemelerin kesiklenen hücrelerinde
büyülenen bir kadın yok...
her harfin reenkarnasyonunda
bir harf beklemek rizikosu...

Yunus TAPANCI