Ben küçük bir çocuğum!
Paçamda çamur izi yok benim
Bacak aramdan kan akar!
Bir adama verdiler beni daha adımı hatırlamadan kaderimin ismini ’karım’ koydular!

Üzerime çıktılar benim
Sizin haberiniz yok!
Bir yatağın içinde kır saçlı bir amca sevecek beni sandım
Ama sevilirken neden ağladığımı hala anlamadılar!

Bileklerimde oyuncak değil gerçek altın bilezikler var benim
Ve boynumda herhangi bir taşın üzerinde doğurmamı bekledikleri beşi bir yerde evlatlar!
Benim sürekli ağlayan bir annem var benim
Bir de ipimi dudaklarından çıkardığı "verdik gitti" diye boynuma dolayan darağacından babam!

Bir adama verdiler beni
Adam benim amcam
Ben ona kocam diyeceğim
Bunu kaderim diye seveceğim
Siz evlerinizde televizyonlarınız karşısında bugünden tam 10 yıl sonra 17 yaşında bir kız çocuğunun intiharını izleyip
Bu habere canınız sıkılıp odanıza geçip müzik dinleyeceksiniz...

Ama neler yaşadığımdan haberiniz hiç olmayacak!

Bir adama verdiler beni adam benim amcam!