Ve ölüm
hiç bu kadar yakınıma durmamıştı

Öyle cansız
öyle çaresiz bakışan gözlerine tükendim
ve böylesi uyumak hiç yakışmadı bedenine
Böylesi terk edip gitmek
Böylesi bir cehennem yalnızlığı...
Bütün şiirler tutsak
Bütün kelimeler dilsizliğe vurulmuş tutsak.
Ve kaderl vakti göçüp gitmek
Arkasında ecel-i sahipsizlik uğultusu

Öyle bir mahşeri ağıtlar yükselir ki
Ve bir ananın yıkılmışlığı
Ölesiye
Ve çıldırasıya ağlamak
Ve yıldırasıya parçalanmak ne çare?
Gönüller darmadağın
Gözleri zelzele sessizliğine gömülmüş
Ve göz gözü görmez
Anılar yedi kat yerin uzağında
Gönüller olabildiğince biçare

Böyle mahzun
böyle yılgın
Ve böyle çaresiz bırakıp gitmeseydin.
Şimdi yıkılmış
Şimdi paramparça anılar...

Ve tükendim
Küllerinden yaşama ısınmak
Yabancı ellerde
bir cehennem yalnızlığı
Şimdi intiharcı bir yalan dolandı yüreğime
Ve intiharcı gözlerinde
son buldu cennetim
Yersiz yurtsuz çırpınan
Yaşama sıkılan bir kurşun katilliğiydi sanki
Sığınmacı bir kader tutuşur
Ve alevlerinde son buluşmaların kehaneti...
Ölmek hiç yakışmadı bedenine.