annemin gözleri kadar masum idi.sevgi
gözlerimden tanırdı
gün yaşlanırken hiç bir şey yarama merhem olmamakla başladı
zamanla duvarlara kazınmış ahşap "antika" gibi .. asırlardır yüzü kapalı ağ örülüdür saçlarım
muhakkak tanıdık gelecek kadar şiirdir.. ön koltukda seçkindir yeri
elbet yine bakışlarımı deviririm güzel bir anıya ve kıyılarında dinlenirim kirpiklerimin
.....

hayır!
aslında;iç geçirmiyorum bir şarkıda geçen "bende sevdim" dir gözkapaklarına sıkıştırılan fragman
üstüme pişmanlıklar giydirilip bir köşe lambasında sorgulanıyor karanlık meftun ağrılar.
saçlarımın katresini saklayamam herhangi bir ülkenin en gizli sokaklarında
direncim" sıfırın "altında

su rengini alıyorken annemin gözlerinin rengi
bütün ışıkları yakarım tek bir harfine
beni üzdüğünüz kadar dı.büyük ve depremsi
hududu geçen haydutlara direnemiyor şiirlerim ki
köşe başlarında ateşe veriliyor en özel tümcesi

ve

aklımdan geçen tüm ışıklarımı kapıyorum sevmediklerime
artık durun!
benden pes
annemin gözlerini üzemem okadar hüzünlü bakarken ..bakmışken