Hayatımın bütün çıkmazlarında
Yollarıma pusu kurdular
Ve beni, kainat uyurken saçlarımdan astılar.

Dertler usul usul girdikçe kanıma
Düşmana inat gösterdiğim bütün gülüşlerimi yitirdim.

Sükutumda avazlaşan figânı kusuyorum şimdi satırlara
Hece hece biriktim; eş dost şöyle dursun
En çok akrabalara!

Kulaklarımda sessizliğin uğultusu
Sensizliğin tortusu
Ahh bu konuştuklarıma aldırmayan duvarlar
Sonra o rahat insanlar
Şizofren kaygılar

Tut ki çıldırdım
Sırtımda görünmeyen bıçak izleri
Tut ki aklım firar etti meçhule

Biliyormusun, hiç kolay değildi bunca ay
Bunca sene
Hemen hemen aynızulüm
Aynı işkence
Her gece

Üstelik,

En çok bir keman inleyince
Annesizliğime darılıyor gözbebeklerim
İçime cam kırıkları dağılmış gibi
Birde babasızlığım batıyor canıma
(Gurbet, kimin gitmez zoruna)

Ben, ben değilim artık
Canımın bir yarısı vatanda
Diğer yarısı toprakta

Ne olur
Ruhumdaki fırtınanın hesabını sorma.

Saçlarımdan astılar diyorum

Gamzelerime çelme attılar
Pusulasız yollarda kayboldum

Ölüydüm

Sende dirildim

Yargılama

Sorgulama

Sadece sev

Ben susuyorum

Sen anla


Yüreği Sürgün // Kevser Baysal
Köln, 9 Eylül 2014