hayrettin taylan

Kendini biliyorsa o kendini biliyora ithaf



her şeyi elinde tutan tutmuşluğun tanrısı sanma kendini
allah biliyor her şeyi…

gücün ,güçsüz yüreğime göç eden kervan olur
kendinden gidersin benden değil

mutlu aşk hep yetimdir
mutlu aşk hep imkansızısın sızını taşır
mutlu aşk, kendinden var olanı, kendinden var olmayanı götürür
mutlu aşk var, mutlu insan yok

silahsız askerin binlerceye karşı / karşı konulmazlığıdır aşk
senin atomların vardı ,güzelliğinle, bakışınla, secvişinle canlanan
bu yüzden hür generaldim yolunda

kader içinde kadere soyut ve soyunuk bir hal b’akışıyım
kanayan yaramın kaynaklarında okunan gelecek gülün var
yar ve eşya taşır yaralı bülbülüm gelemez gülüne

izler içinde bizleri toplar toplumsal algımın aynası
ördüğün cümlelerin aşk öbeklerinde üşür cemi cümlem
can veren sözlerinle, candan alan gözlerinde erir ömrüm
mutlu aşk baki, mutlu sene sani,
bu yüzden mutluluğun nedimiyim

aşkı öğrenmeye gelmiş, gelmiş geçmişliğim var
bana mişli zamanların dilsiz masalının okuma
gelecek zamanın zemzemlerini ekledim damlalarına
artık damlaların mistik bir vuslatın yar gölü


bir ürperişin ödenmemiş zamanında eriyor her anım
bir ağıtın sesinde okunmamış dualar gibi açılıyor el’im
bir ruhun volkanik bayramında giyindim sensizliği
yalnızlığın fay yatağına serdim mestaneliğimi
varışın gün döngüsüne teslim ettim gün’eşimi
senden önce sana varmak isteyişin mutluluk sınırındayım
ben’den önce bir’e yazılmanın o’kulundayım rabbim
onu bize adıl kıl rabbim



gidenin ikisi yoktur
kalanın hep bir’i var …
şimdi yakıver gönül çıramı
şimdi sarıver gönül yaramı
şimdi aşk ocağının üstüne konuversin gönlünden kalanlar,

şeffaf, beyaz sözlerinle yapılmış bir kap’tan kalanlarım var
şimdi fedakârlığımın karı dağıtılıyor senle dağılmış yüreğimde
şimdi ölmekten daha ölümcül bir kalışın katmerli yar’yüzüyüm
vazgeçtim divane olmaktan
vazgeçtim güllerine bahçıvan olmaktan
vazgeçtim sen’den, illa da ben’den
senin yanında bir toz olmak için
vazgeçtim vazgeçmekten…