13
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1835
Okunma

uzun nefesle solurken
aldatılmış hayatı;
ucunda bir bıçağın
avutuyorum
yaralı günü
kaç yaralı hayat
sığındı bir güne
ve kesiklerinde kanayan
özlemleriyle
siyahlar giyen evin
yasında kaç hayat
ve bir gün…
tenimde
akrep izleriyle
karartma gecelerinde aşkın
zümrüt sevişmeleriyle çekingen ayrılıklar
büyüttü
hükümsüz ve hüzünlü sözleri
Ah! “gitmek” diyor amansız ve sahte vuruşlarıyla
yaşam saatine ölüm
dağılıyor gecenin zehirli hücrelerine
martı sesleri
dağlıyor yıldız yangınları
yüzümü
hadi kandım!
hadi öldüm!
zulamda aldanış
durdu yaşam saati
dudaklarımda nemli iman
vadimde süzülen bulutlar
yeşertir mi günün ortasında
bıçağın ucunda
köklerimi
yok saymak ne büyük cezadır Tanrım!
ama, alışıyor zaman...
Nisan Serap Muratoğlu