bana esenlik dileme
halimi ahvalimi sorma
ki
sana ne iyiyim diyebilirim
ne de bir zerre heyecan var içimde
yok olma korkusu şöyle dursun
ve
toprakla sarmaş dolaş
o çelik yürek
o sabrın göğsüne taktığım tırnaklarım
tüm direncim aktı yaralarımdan
işte öyle...

karanlığın sonu aydınlık
ağlayan çocuğun diline sürülen
şeker misali sanki
halbu ki yalanların sonuna eklenen
başka bir yalandır
eğer bir cürmüm kalmışsa ortalıkta bir nebze
acı ve yokluğun zirvesinden ikrar ediyorum
yüreğimin ve kalbimin sesinin düetinde
artık buna hiç inanıyorum

geçmiş buruşuk bir mendil gibi
çop kutularında uyuyor
öyle ki hükmü beş para etmez
resimlerim delecek çürümeye yüz tutmuş gözlerimi
bana güzel günler yakında deme diyorum
tanıdık müjdeleri
bulanık bir yağmur aldı gitti
damarlarımda kuduran nehirlerden biliyorum

bana
gün doğmadan neler doğar deme
usandım artık
ayaklarımın altından kayan bir şeyler var
mazi kendini sildi nasılsa
bende geleceğimi siliyorum
isyana boğuldum işte
loşluklara
boşluklara açıldı kapılar
almadım yanıma minnet kılıcımı
gidiyorum...